Hoop dat je een goede zomer hebt gehad! Hebt genoten van je (alternatieve) vakantie.
Ook onze vakantieplannen moesten om. Terug naar Afrika zat er niet in.
Slikken was dat. Heel even. Want opeens was er alle ruimte voor een andere wens: een huttentocht in de bergen.
In mijn enthousiasme boekte ik de tocht in 20 minuten, zónder overleg met de kinderen.
Een berg aan acute weerstand.
Voordat we ook maar een stap gezet hadden. Onze twee pubers zagen dit plan echt niet zitten. Binnen no-time zat ook onze altijd enthousiaste jongste van 6 in de klaagstand.
Negatieve energie is nu eenmaal besmettelijk.
Herkenbaar?
Als er één teamlid begint met klagen, volgt de rest vanzelf.
Maar juist dankzij al die weerstand, vertrouwden wij op een geweldige vakantie!
Want als er één ding is, dat de bergen mij geleerd hebben, dan is het dat wrijving en geklaag enorm waardevol kunnen zijn. Een katalysator voor motivatie, verbinding én performanceverbetering.
De clou? Laat ongenoegen of weerstand niet op zijn beloop, maar laat het vóór je werken.
Tijdens mijn allereerste bergvakantie (in mijn studententijd, op pad met nieuwe vriend en zijn klimmaten) ervaarde ik bakken weerstand. Iedere tocht was een fysieke én mentale beproeving voor me. Een continu gevecht met ‘de berg’ of ‘rots’ in kwestie. En met mezelf.
Ik worstelde. Baalde. Inwendig, want ik praatte er niet over. Want ik nam aan dat ‘niemand daar op zat te wachten’ en ‘ik de enige was die worstelde’. Ik deed dus alsof ik oké was.
Maar juist door al mijn ongemak, frustratie en zorgen in te slikken, gooide ik olie op het vuur. Bij mij zelf. En zonder dat ik het wilde, triggerde ik ook iets bij anderen.
“What you resist, persists.”
Vrij vertaald: waar je je tegen verzet, blijft bestaan. Dat is een wetmatigheid. Als je maar lang genoeg wacht, barst de bom, ervaarde ik. Mijn vriend kreeg dan de volle lading. En het kostte dagen om weer in de vakantieflow te komen. Zo zonde!
Een aantal bergvakanties later leerde ik dat je weerstand ook vóór je kunt laten werken.
Lang verhaal kort. Die angel kan er beter zo snel mogelijk uit. Weerstand heeft lucht nodig! Breek het gesprek open. Zo voorkom je dat het oploopt.
Inmiddels omarm ik mijn eigen en andermans weerstand zo snel mogelijk. Ik ontdekte dat mijn aannames en overtuigingen 9 van de 10 keer niet kloppen. En ik loop intussen 4000-ders 🙂
In jouw team werkt dit precies zo.
Je baalt als je merkt dat een aantal teamleden ontevreden zijn of je tegengas krijgt. Maar je hebt het er wellicht liever niet over. Je schuift het teamgesprek vooruit, want het risico bestaat, dat het ‘overslaat’ op anderen. De timing is niet optimaal. Of je hebt nog niet genoeg goodwill. Neem je aan.
Begrijpelijk. Alleen, de angel blijft zitten.
Gevolg: wrijving neemt onderhuids toe. Samenwerking hapert. Resultaten blijven achter. Het geklaag zwelt aan. De noodzaak om dit aan te pakken, steeds urgenter. De gespreksdrempel, steeds hoger.
Ik ken leidinggevenden die net als ik de bom lieten barsten, waardoor het team zich compleet tegen hen keerde, alle vertrouwen weg was. Juist omdat ze het vooruit bleven schuiven. En dat is het laatste wat je wilt.
In de bergen leerde ik: weerstand is ‘oké’. Een natuurlijk fenomeen dat hoort bij uitdaging, verandering, tegenslag. En bij samenwerking.
Daar waar weerstand is, is ook energie, betrokkenheid, drive.
Mensen zijn geraakt. Willen iets. Gaan ergens voor.
Maar hebben andere ideeën, zorgen. Missen informatie. Begrip. Waardering. Of hebben iets nodig.
En deze informatie is goud! Dit wil je zo snel mogelijk boven water krijgen. Door te onderzoeken wat er speelt en scheelt. Want achter die weerstand liggen voor jou enorm waardevolle aanknopingspunten om de huidige situatie te keren.
Hoe eerder je dat teamgesprek aangaat, hoe eerder je al die energie, betrokkenheid en tijd die nu verloren gaat, vóór je kunt laten werken. En als je dit goed doet, zie je vaak dat de collega’s met de meeste weerstand, je grootste medestanders worden. Ik zie het iedere keer weer gebeuren in de teams waarmee ik werk.
Hoe het afliep met onze huttentocht?
We stimuleerden de kinderen ook om al hun bezwaren en ongenoegen te spuien. In volle glorie op tafel te gooien. Wij luisterden. En vroegen door naar wat er nog meer dwars zat.
Dat luchtte op!
Zonder dat het een klaagzang werd. Ze voelden zich gehoord. In dit gesprek werd ook glashelder wat hun verlangens waren. Wat zíj belangrijk vonden. En waar hun behoeften en zorgen lagen. Ook werd ons gezamenlijk belang duidelijk: ‘samen chill vakantie vieren’.
En dat is gelukt. Zonder die berg aan weerstand, was dit waardevolle gesprek ongevoerd gebleven. Ook tijdens de tocht zelf, heeft het gesprek ons door moeilijke momenten geholpen. En ik zag kanten van onze pubers die ik het ‘normale’ leven niet zo vaak zie.
Wanneer onze jongste door vermoeidheid en het zoveelste sneeuwveld volledig blokkeerde, sleepte onze oudste hem er doorheen. Fysiek én mentaal.
En toen we na uren lopen in een grijze mistwolk bij een (in brochures verblindend blauw) gletsjermeer belandden, wakkerde dit de motivatie van onze 12-jarige dochter aan om (geheel tegen al haar principes in) een omweg te maken, naar een hoger gelegen meer. Daar brak de zon door.
Later aan een ‘chill’ zwembad in Toscane lachten we samen. De moeilijke momenten werden mooie herinneringen. En nu eenmaal thuis, merk ik de positieve impact van onze ervaring nog steeds. Genieten is dat!
Want hoe waanzinnig is het, om weerstand vóór je te (kunnen) laten werken.
Om je kinderen, collega’s of team door een dip te leiden en weerstand te gebruiken om motivatie en verbinding aan te wakkeren. Dan ben je in staat om, onder elke omstandigheid, met elk team of afdeling, de béste resultaten te bereiken.
Nu ben ik benieuwd: herken jij dat wrijving in welke vorm dan ook, toeneemt in jouw team als gevolg van het werken op afstand?
Wat ervaar jij hierin als grootste uitdaging? Welke vraag heb jij mbt het ombuigen of managen van weerstand, ontevredenheid of spanning?
Laat het weten in de comments of mail je vraag via susan@teamsmettoekomst.nl.
Ik reageer altijd!