Wie leidinggeeft, staat in de spotlights. Teams kijken naar je. Je MT kijkt naar je. De directie kijkt naar je.
En juist dan komen triggers boven, vaak onder druk: bij een belangrijke deadline, frictie met een collega, oplopende teleurstelling.
Die momenten waarop een reflex het kan overnemen. Je schiet uit de bocht, klapt dicht of vliegt er te hard in.
In een paar seconden drukken ze een stempel op je gezag, rust en impact als leider.
Ook ik ken die momenten. Vroeger had ik er regelmatig een knoop van in mijn buik. Nu nog zelden.
Niet omdat de spanning weg is, maar omdat ik geleerd heb om mijn reflex te sturen.
Leiderschap tonen als de spanning oploopt: mijn persoonlijke ervaring.
Het gebeurde tijdens een van de eerste teams die ik coachte: een afdeling verpleegkundigen waar het onderhuids rommelde. Gedoe over roosters, wrijving met artsen, verschil in beleving. Het team was verdeeld.
Na een paar teamsessies was de rust hersteld. Tijd voor een gesprek met de artsen. Vier van de zes artsen schoven aan. Het gesprek begon open. Er werd geluisterd. Beweging ontstond.
Totdat ene moment, waarop alles kantelde. Vlak voor het einde nam een tot dan toe stille arts het woord. Hij vatte samen… en gooide er zijn ongefilterde mening bovenop. Jarenlange frustratie borrelde naar boven. Binnen een halve minuut draaide de sfeer 180 graden.
Niemand zag het aankomen. Iedereen schoot in de freeze, zelfs zijn collega artsen. In de stilte die volgde, draaiden alle blikken naar mij.
Dit zijn de momenten waarop leiderschap telt.
Ik voelde mijn reflex opkomen. Het oude patroon dat fluisterde: “Pak ik de lead of duik ik?”
Maar ik wist: nu moet ik staan. Rustig blijven. Niet fixen, maar de ruimte en veiligheid herstellen.
Achteraf werd duidelijk: we waren allemaal getriggered. En juist dat bracht de beweging die nodig was.
Voor de verpleegkundigen werd duidelijk dat het niet persoonlijk was.
De artsen voelden nu echt de urgentie om hun communicatie te verbeteren.
De leidinggevende kreeg eindelijk ruimte voor een écht gesprek.
Voor mij: een kans om dat oude patroon nu definitief te doorbreken.
De sleutel: van trigger naar koersvast leiderschap
Triggers zijn geen eindstation. Ze zijn een signaal. Ze laten zien waar je reflex, je impact als leider onder druk zet. En waar je kunt groeien in rust, richting en gezag.
En daar ligt je groeikans: niet in het vermijden van spanning.
Maar door regie te nemen op je reflex.
Daarom heb ik een compact kompas gemaakt:
Hoe houd je regie als het onverwacht spannend wordt.
Zo blijf je kalm en koersvast onder druk.
Een praktische gids die je helpt om:
- signalen sneller te herkennen
- je reflex te doorbreken
- en stevig regie te houden, juist als de spanning onverwacht piekt.
Wil je het kompas ontvangen?
Mail mij of stuur me een bericht via LinkedIn en ik stuur ‘m je persoonlijk toe.